امام سجّاد عليه‏ السلام چون وضو مي‏ گرفت و خود را براي نماز آماده مي‏كرد، رنگ رخسارش دگرگون مي‏شد و چون از علت آن مي‏پرسيدند، پاسخ مي‏داد: آيا مي‏داني كه مي‏خواهم به آستان چه بزرگي راه يابم و در برابر چه مقامي قرار بگيرم» بارها مي‏ديدند كه امام زين‏ العابدين عليه‏ السلام وضو گرفته و براي رسيدن وقت نماز به انتظار نشسته است. در اين حال از شدّت خضوع در برابر حق و احساس بندگي به درگاه او، آثار نگراني در صورتش ظاهر بود.

طاووس بن كيسان يماني از تابعين مشهور و از اصحاب امام زين العابدين عليه ‏السلام مي‏گويد:

«در حجر اسماعيل، امام را ديدم كه سرگرم عبادت و مناجات با پروردگار بود. وقتي به نماز مي‏ ايستاد، رنگ چهره‏ اش گاه زرد و گاه گلگون مي‏ گشت. بيم از خدا در اندامش متجلي بود و چنان نماز مي ‏گزارد كه گويي آخرين نماز اوست. چون به سجده مي‏رفت، تا دير زمان در سجده مي‏ماند و چون سر بر مي‏داشت، قطرات عرق بر بدنش جاري بود. همواره تربت سيدالشهداء عليه‏السلام همراه داشت و جز بر آن پيشاني نمي‏ نهاد»

منابع:1. ارشاد، ج 2، ص 163. 2. سيراعلام النبلاء، ج 4، ص 393 ـ 394.

زيادي سجده‏ ها و تداوم هر سجده‏ ي امام علي بن الحسين عليه‏ السلام سبب گرديد كه آن حضرت را «سيدالساجدين» لقب دهند. بر اثر اين سجده‏ هاي طولاني و فراوان، پوست پيشاني ايشان زبر شده بود.

امام باقر عليه‏السلام مي‏ فرمايد: پدرم هيچ نعمتي را به ياد نمي‏آورد مگر اين كه با ياد كردن آن به درگاه خداوند سجده مي‏گذارد. هنگام قرائت قرآن چون به آيه‏ هاي سجده مي‏رسيد، نيز به وقت خطر و احتمال رخداد حادثه‏اي ناگوار و هم‏چنين پس از پايان نمازهاي فريضه يا هر گاه كه موفق مي‏شد خدمتي انجام دهد و ميان دو مؤمن را اصلاح كند، سر به سجده مي‏گذاشت و خداوند را سپاس مي‏گزارد».

يكي از خدمتكاران آن حضرت مي‏گويد:

«روزي مولايم به سوي صحرا رفت و من همراه او بودم. در گوشه‏ اي از صحرا به عبادت پرداخت. به هنگام سجده، سر را بر سنگ‏ هاي ريز و درشت مي‏ نهاد و با گريه و تضرّع خدا را ياد مي‏كرد. كوشيدم تا صداي حضرت را بشنوم. آن روز شمردم كه امام در سجده‏ ي خويش هزار مرتبه گفت: «لااله‏ الااللّه حقا حقا، لااله ‏الاّاللّه تعبّدا و رقّا، لااله ‏الااللّه ايمانا و تصديقا».

چون امام از سجده سر برداشت، صورت و محاسن او به اشك‏هايش آغشته بود.

منابع: اعلام الورى، ص 256--احقاق الحق، ج 12، ص 26

.

تمام ويژگي‏ هاي ارزشي انسان بر محور عقل و علم او سنجيده مي‏ شود. امام در بينش شيعه كسي است كه در عقل و علم و نيز اعمال ارزشي، سرآمد همه‏ ي خلق است و خداوند بر اساس اين شايستگي‏هاي واقعي، ايشان را به امامت و پيشوايي ديني و دنيايي برگزيده است.

 علم امامان مانند علوم بشري نيست، بلكه همانند پيامبران، از دانشي هستند كه از تعليم الهي برخوردارند.

امام سجاد عليه‏ السلام درباره‏ي الهي بودن دانش ائمه و گستردگي دامنه‏ي آن مي‏ فرمايد:

به يقين محمد امين (ص) خداوند در زمين بود و چون به ملاقات حق شتافت، اهل بيت او، وارثان وي و امينان خدا در زمين هستند... ما برگزيدگان خدا و اوصياي پيامبريم و از هر فرد ديگر، به قرآن و دين سزاوارتريم. در مراتب عالي دانش قرار داديم و علوم همه پيامبران نزد ما به وديعت نهاده شده است.

دانش و فضايل امام سجاد عليه‏السلام چيزي نبود كه فقط دوستان و شيعيانشان بدان معتقد باشند كه حتي منكران مقام ولايت و نيز معاندان خاندان رسالت در مواردي به ناگزير در برابر فضل و كمال ايشان سر تعظيم فرود مي‏آوردند. چنان كه عبدالملك مروان در پاسخ نامه امپراطور روم درماند و حق را در آن ديد كه نظر امام سجاد عليه ‏السلام را درباره آن جويا شود و پاسخ آن حضرت را به امپراطور روم بنويسد.

منابع: بصائرالدرجات، ص 120-تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 304

امام سجاد عليه‏ السلام در يكي از دوران‏ هاي دشوار تاريخ اسلام، امامت امت را برعهده داشت. هيچ يك از مشكلات اجتماعي و نابساماني‏ هاي سياسي كه در پي فتنه‏ ي عبدالله بن زبير و سخت‏گيري ‏هاي او بر بني‏ هاشم و نيز هجوم مسلم بن عتبه به مدينه به وجود آمدند، نتوانستند امام را از تعليم و تربيت بازدارند.

در ميان شاگردان امام سجاد عليه‏السلام، برخي از صحابه و ياران رسول خدا نيز به چشم مي‏خورند. مانند: جابربن عبدالله انصاري، واثله كناني، سعيد بن مسيّب بن حزن و سعيد بن جهان كناني، مولي امّ هاني.

بسياري از تابعين، نيز افتخار شاگردي در مكتب آن حضرت را يافته‏ اند، مانند: سعيد بن جبير، محمد بن جبير، ابوخالد كابلي، قاسم بن عوف، اسماعيل بن عبدالله بن جعفر.

شيخ طوسي در فهرست رجال خود، نام صد و هفتاد نفر از اصحاب و شاگردان امام زين‏العابدين عليه‏ السلام را به ترتيب حروف الفبا ياد كرده است. ابوخالد الكابلي، يحيي بن امّ الطويل و جبير بن مظعم از اصحاب ممتاز امام سجاد عليه‏السلام به شمار مي‏روند.

1ـ تابعين به كسانى گفته مى‏شود كه پيامبر را نديده‏ اند، ولى اصحاب پيامبر (ص) را درك كرده‏ اند.

منبع:رجال طوسى، 82 ـ 101.

پس از شهادت امام حسين عليه‏ السلام، هم‏زمان با ديگر مناطق سرزمين‏ هاي اسلامي شهر مدينه نيز به تدريج به جنبش درآمد. حاكم مدينه به گمان خود تدبيري انديشيد. وي گروهي از بزرگان شهر را به دمشق فرستاد كه از نزديك خليفه‏ ي جوان را ببينند و از مراحم او برخوردار شوند تا شايد در بازگشت به مدينه مردم را به اطاعت از حكومت مركزي تشويق كنند.

يزيد كه از تربيت اخلاقي، تدبير و دورانديشي لازم برخوردار نبود و ظاهر اسلام را نيز رعايت نمي‏كرد پيش روي نمايندگان مدينه به شراب‏خواري، سگ‏ بازي و كارهاي خلاف شرع پرداخت. نمايندگان مدينه هنگام بازگشت از شام، فغان برآوردند و گفتند: «يزيد مردي شراب‏خواره و سگ ‏باز و فاسق است و چنين كسي نمي‏تواند خليفه و امام مسلمانان باشد.» سرانجام شورش سراسر شهر را فرا گرفت و مردم، حاكم شهر و خاندان اموي را از شهر بيرون راندند. چون اين خبر به شام رسيد، يزيد لشگري را مأمور سركوبي مردم مدينه كرد و «مسلم بن عقبه» را كه مردي سالخورده بود، امير آن لشگر ساخت. مسلم مدينه را محاصره كرد. پس از چندي ساكنان شهر تاب مقاومت از كف دادند و تسليم شدند. سپاهيان شام در سه روز مردم مدينه را قتل‏عام كردند و از هيچ زشت‏كاري باز نايستادند. در اين واقعه مردان پارسا و شب ‏زنده ‏دار بسياري كشته شدند و زنان و دختران بي‏شماري از تجاوز اين قوم وحشي ايمن نماندند. در تاريخ از اين فاجعه به نام «جريان حرّه» ياد مي‏شود.

در اين فاجعه‏ي بزرگ، خاندان امام زين‏العابدين و بني‏ هاشم از تعرّض مصون ماند. به همين جهت ده‏ها خانواده‏ي مسلمان در مدّت محاصره شهر، به خانه‏ ي آن حضرت پناهنده شدند و از خطر نجات يافتند. آن‏چه سبب شد تا امام سجاد عليه‏السلام از اين فتنه ايمن بماند، برخوردهاي منطقي و سخنان روشن‏گري آن حضرت در برابر مردم شام و شخص يزيد بود. عكس‏ العمل آن حضرت هنوز در ذهن شاميان باقي بود و يزيد را متقاعد ساخته بود كه بيش از آن‏چه در كربلا به اهل بيت ستم روا داشته است، مجال ظلم به ايشان نيست؛ زيرا با شدت بخشيدن به اين ستم‏كاري، حكومت طرفي نخواهد بست.

منبع: سيره‏ ى پيشوايان، ص 188.

موضع‏گيري‏هاي امام سجاد عليه‏السلام و زينب كبري عليهاالسلام، يزيد را آشفته ساخت. برخي منابع نوشته‏اند يزيد با مشاهده‏ي تأثير عميق خطبه‏ي علي‏بن‏الحسين در مردم، با لحني اعتراض‏آميز به كساني كه از وي خواسته بودند تا به علي‏بن‏الحسين اجازه‏ي سخنراني بدهد، گفت: 

شما مقصودتان رسوايي ما و نابودي سلطنت ما بود. ولي آنان در پاسخ گفتند: به خدا سوگند! هرگز باور نمي‏كرديم جواني كه مانند وي رنج و آسيب ديده، عزيزترين عزيزانش را از دست داده، روزها در اسارت بر مركب‏هاي برهنه راه پيموده و... بتواند در مجلسي كه انبوه درباريان و بزرگان شهر و مردم مختلف حاضرند، اين‏گونه محكم و مستدل سخن بگويد.

از برخي منابع ديگر استفاده مي‏شود كه مردي از دانشمندان يهود نيز در محفل يزيد حضور داشت. وي پس از شنيدن سخنان امام سجاد از يزيد پرسيد: «به راستي اين جوان كيست؟» يزيد گفت: «فرزند حسين عليه‏السلام» يهودي گفت: «كدام حسين عليه‏السلام؟»... آن‏قدر پرسيد تا دانست اين خاندان از نسل پيامبر اكرم صلي‏الله‏عليه‏و‏آله هستند. از اين‏رو با توبيخ و سرزنش به يزيد گفت: «آيا او فرزند دختر پيامبرتان بود كه با اين فاصله كم پس از رحلت پيامبرتان او را كشتيد؟ به راستي رفتاري ناشايست درباره‏ي خاندان پيامبر خويش روا داشتيد. شما ديروز از پيامبرتان جدا شده‏ايد و امروز فرزندش را مي‏كشيد؟...»1

منبع: بحارالانوار، ج 45، ص 139.

يكي از مهم‏ترين مسؤوليت‏هاي امامت، بيان دلايل محكم بر پايه‏ي حقايق روشن جهت اثبات عقايد و اقامه‏ي براهين صادق بر مبناي معارف الهي است، تا پايه‏هاي حق استحكام يابد و بناي باطل منهدم شود. هر يك از امامان معصوم به مقتضاي شرايط زمان در اين راه بسيار كوشيده‏اند. امام سجاد عليه‏السلام نيز با اين كه در محاصره‏ي حكومت ستم‏گر اموي قرار داشت، ولي توانست با بهترين بيان و روشن‏ترين دلايل، آن‏چه را براي هدايت گمراهان و راهنمايي حقيقت‏طلبان لازم بود، آشكار كند. در اين‏جا به يك مورد اشاره مي‏شود.

عياشي نقل كرده است كه مردي خدمت امام سجاد عليه‏السلام آمد و گفت: «آيا تو علي بن حسين هستي؟» فرمود: «آري»گفت: «پدر تو كسي است كه مؤمنان را كشته است». امام فرمود: «واي بر تو! چگونه با اين قاطعيت مي‏گويي پدر من مؤمنان را كشته است؟ گفت: «به دليل گفتار خودشان. برادرانمان بر ما ظلم كردند و ما در قبال ستم‏شان با آنان جنگيديم».

امام فرمود: «واي بر تو! آيا قول خداي تعالي را نخوانده‏اي كه مي‏فرمايد: به سوي (اهل مدين) برادرشان شعيب و به سوي قوم ثمود، برادرشان صالح را فرستاديم. آيا اين پيامبران، برادران ديني قوم‏شان بودند يا از قبيله‏ي يكديگر بودند؟» آن شخص گفت: «برادران قبيله‏اي بودند». امام فرمود: «پس مي‏توان گفت (دشمنان امام حسين نيز) برادران قبيله‏اي بودند نه برادران ديني». آن مرد گفت: «خدا گره از كار تو بگشايد چنان كه عقده‏ي دل مرا گشودي».

منابع:

1ـ زندگانى امام زين‏العابدين عليه‏السلام، عبدالرزاق موسوى مقرّم، ص 437.

2ـ تفسير برهان، ج 1، ص 361.

معجزات و كرامات

مقام امامت نه امري حسي است تا به چشم بينندگان درآيد و نه از امور عادي است كه هر كسي بتواند دارنده آن را بشناسد. بلكه آنچه به طور خلاصه مي‏توان گفت: رابطه‏اي است ميان جهان غيب و عالم شهود. بنابراين بايد در شخص امام قدرت انجام اعمال خارق‏العاده وجود داشته باشد كه علامت ارتباط او با عالم غيب و ملكوت باشد. ما اكنون در بحث دلايل امامت آن حضرت به ذكر معجزاتي چند از ايشان مي‏پردازيم:

دزد پرطمع

روايت شده است كه امام باقر عليه‏السلام فرمود: «پدرم علي بن الحسين عليه‏السلام به سفر حج مي‏رفت. هنگامي كه به صحرايي ميان مكه و مدينه رسيد، ناگهان دزدي آمد و گفت: (از مركب) پايين بيا و تمام مال و ثروتي كه با خودداري به من تسليم كن. پدرم فرمود: آن‏چه دارم با تو تقسيم مي‏كنم و بر تو حلال دارم. امّا او قبول نكرد. امام فرمود: پروردگارت كجاست؟ گفت خوابيده است. در اين حال دو حيوان درنده پيدا شدند. يكي سر او را گرفت و ديگري پايش را. امام فرمود: گمان كردي كه خدايت خوابيده است؟»

نامه به عبدالملك بن مروان

حجاج بن يوسف در نامه‏اي به عبدالملك بن مروان اين گونه نوشت: «اگر مي‏خواهي سلطنت تو ثابت باشد، علي بن الحسين را بكش». عبدالملك در جواب او نوشت: «از ريختن خون بني‏هاشم درگذر؛ زيرا ديديم كه خداوند چگونه به واسطه‏ي خون بني‏هاشم، سلطنت را از آل ابوسفيان گرفت» و آن را به طور پنهاني براي حجاج فرستاد.

حضرت سجاد عليه‏السلام در همان ساعت نامه‏اي به عبدالملك نوشت و مرقوم فرمود: «اطلاع يافتم درباره‏ي حفظ خون بني‏هاشم سفارش نمودي، به اين سبب خداوند ملك تو را ثابت و عمر تو را زياد كرد». سپس نامه را نزد عبدالملك فرستاد. چون نامه‏ي آن حضرت به عبدالملك رسيد و تاريخ نامه را ديد، دريافت كه تاريخ نامه با نامه‏اي كه او به حجاج نوشته بود، يكي است. بنابراين به درستي سخن حضرت سجاد عليه‏السلام يقين كرده و مسرور شد.

شفاي بيمار

«حبّابه والبيه» در حالي كه مي‏گريست، نزد عليّ بن حسين عليه‏السلام آمد. وقتي آن حضرت سبب گريه را از او پرسيد، گفت: «فدايت شوم! اهل كوفه به من مي‏گويند: اگر علي بن حسين چنان كه تو مي‏گويي امام بر حق مي‏بود اين برص صورت تو را از بين مي‏برد». امام عليه‏السلام به او نزديك شد. سپس از خدا برايش چيزي درخواست كرد كه او نفهميد.

به بركت دعاي آن حضرت، خداوند بيماري برص را از چهره‏ي او برطرف ساخت.

منبع: زندگانى امام زين العابدين، حبيب روحانى، ص 66، به نقل از اثناعشرية فى مواعظ العددية، ص 32.

نام مباركش علي، كنيه‏ اش ابوالحسن، ابومحمد،  ابوالحسين،  ابوبكر، ابوعبد  و ابوالقاسم ، القابش: زين‏العابدين، سيدالعابدين، سجّاد، ذوالثقات، قدوه‏الزاهدين، سيدالمتقين، امام المؤمنين، زين‏الصالحين، منارالقانتين، الزكي، الامين و سيدالمجتهدين مي‏باشد.

روز پنج‏شنبه، پنجم شعبان سال 38 هجري شمسي در مدينه به دنيا آمد. پدر بزرگوارش حسين بن علي عليه‏السلام و مادرش شهربانو نام داشت. دوران 34 ساله‏ي امامتش ، از سال 61 هجري آغاز گرديد و در روز دوازدهم محرّم سال 95 هجري  شمسي، در سنّ 57  سالگي، به دستور هشام بن عبدالملك، مسموم و در قبرستان بقيع به خاك سپرده شد. امام سجاد عليه‏السلام همسران متعدّدي داشته‏اند كه تنها يكي از آنها به نام امّ عبداللّه ـ دختر عموي بزرگوارش حسن مجتبي عليه‏السلام ـ از طريق عقد دائم، به همسري  آن حضرت درآمده بود و ديگران كنيزاني  بودند كه به وسيله‏ي حضرتش خريداري شده بودند.

از امام سجاد عليه‏السلام...(ادامه در ادامه مطلب)

 منبع:

اصول كافى، ج 2، ص 369؛ اثبات الوصيه، ص 145؛ اعيان الشيعه، ج 1، ص 629؛ به نقل از امام سجاد عليه‏السلام، جمال نيايشگران، ص 20.

صحيفه سجاديه

صحیفه سجادیه مشتمل كه محققين، اسم آن را اخت القرآن، انجيل اهل بيت و زبور آل محمد نهاده اند. مشتمل بر 54 دعا از آن حضرت است.دعاي بيستم مشهور به دعاي مكارم الاخلاق و دعاي چهل و هفتم مشهور به دعای عرفه از ادعیه مشهور در بین عموم می باشد. این صحیفه در ضمن دعا، معارف اسلام، سياست اسلام، اخلاق اسلام، اجتماعيات اسلام، حقانيت شيعه، حقانيت اهل بيت علیه السلام، انتقاد از ظلم و ظالم، سفارش به حق و حقيقت، و بالاخره يك دوره معارف اسلامى را آموزش مى دهد. همچنین صحيفه سجّاديه، يكي از نمادهاي عرفاني و زاييده انديشه هاي معرفت شناسي امام سجّاد علیه السلام است.

دیگر آثار آن حضرت

1. مناسك حج: يكي ديگر از كتب آن حضرت است كه فرزندان آن حضرت اين كتاب را نقل كرده اند.
2. رساله حقوق: از ديگر آثار گرانسنگ آن حضرت كه جامع آداب سلوك فردي و اجتماعي است و محور شرح و بسط زيادي قرار گرفته است، رساله حقوق آن حضرت است.
3. الجامع في الفقه: عنوان يكي ديگر از آثار آن حضرت است كه ابوحمزه ثمالي نقل كرده است.
4. صحيفة الزهد: كتاب ديگري است كه توسط ابوحمزه ثمالي نقل شده است.
5. کتاب حدیث: كتاب ديگري كه توسط داود بن عيسي از آن حضرت نقل شده، كتابی است كه امام سجاد علیه السلام آن را گردآوري نموده است.

امام سجاد علیه السلام پس از فاجعه کربلا به امامت رسيد و با توجه به وضعيت زمان و اختناق حاكم در آن دوران، اقدام به يك سلسله برنامه هاي ارشادي و فرهنگي و مبارزات غيرمستقيم نمود.

ماجراي نهضت كربلا، يك حادثه بزرگ سياسي بود که امام سجّاد علیه السلام در پيدايش آن و ابلاغ پيام شهيدان و پيگيری نتايج نهضت نقش اصلي را داشت، آن حضرت پس از ماجراي خونين عاشورا، چه هنگام اسارت و چه هنگام بازگشت به مدينه، در هر فرصتي مردم را بر ضدّ طاغوت عصر، يزيد بن معاويه مي شوراند، خطبه غرّا و كوبنده او در شام، يزيد و حكومتش را رسوا نمود و ماهيّت پليد حكومت خودكامه او را افشا كرد.

امام سجاد علیه السلام با این که پس از واقعه کربلا جامعه اسلامی را گرفتار ترس و یاس می دید و کسی را نمی یافت که تربیت کند و دانش خویش را به او بسپارد ولی از پای ننشست و با دعا و نیایش مطالب عمیق و مضامین ارزنده و گرانقدری را به جامعه اسلامی به ویژه شیعیان منتقل ساخت

كوفيان ايستاده‏اند تا اسيران را ببينند. علي‏بن‏الحسين از خيمه خارج مي‏شود. براي نخستين بار نگاهش به چشمان بي‏مهر و چهره‏هاي پيمان‏شكن كوفيان خيره مي‏شود. امام سخنش را با ستايش پروردگار آغاز كرد و بر پيامبر درود فرستاد. سپس چنين فرمود:

هان اي مردم! آن كه مرا مي‏شناسد سخني با او ندارم، ولي آن‏كس كه مرا نمي‏شناسد، بداند كه من علي فرزند همان حسينم كه در كنار رود فرات با كينه و عناد سر مقدسش را از بدن جدا كردند، بدون اين كه جرمي داشته باشد و حقي داشته باشند. من فرزند كسي هستم كه حريم او را حرمت ننهادند... اموالش را به غارت بردند و خاندانش را به اسارت گرفتند...

1- فتنه های دوران غیبت
امام زین العابدین (ع) فرمود: (ای اباخالد ! براستی ( در دوران غیبت) فتنه هایی همچون قطعه های شب تار هجوم می آورد که از آن جز کسانی که خدا از آنها پیمان گرفته رهایی نمی یابند. همان ها که چراغ های هدایت و سر چشمه علمند، و خداوند آنها را از هر فتنه تاریک نجات می بخشد.) بحار الانوار، ج51، 
و همچنین فرمود: (کسی که در زمان غیبت قایم ما (ع) بر ولایت ما ثابت و استوار بماند، خداوند به او پاداش هزار شهید مثل شهیدان بدر و احد عطا می فرماید.) بحار الانوار، ج52، 

2- انتظار راستین و پاداش آن
برای انتظار راستین آثار گران بهایی وجود دارد، امام سجاد (ع) می فرماید: (انتظار فرج از برترین اعمال است.) 
منتخب الاثر، ص244

و فرمود:اهل زمان غیبت او که قائل به امامت او و منتظر ظهور او باشند، بر تر از مردمان هر زمان دیگر می باشند، زیرا خدای تبارک و تعالی به آنها آنقدر عقل، فهم و شناخت عطا فرموده است که غیبت امام در پیش آنها چون زمان حضور شده است. خداوند اهل آن زمان را همچون مجاهدانی قرار داده که در محضر رسول اکرم(ص) شمشیر بزنند، آنها مخلصان حقیقی و شیعیان واقعی و دعوت کنندگان به دین خدا در آشکار و نهان می باشند.)بحار النوار، ج52، ص 122

3- غیبت کبری و صغری
امام سجاد (ع) فرمود:( برای قائم ما دو غیبت است که یکی از آنها طولانی تر از دیگری است. اما اولی شش سال و شش ماه و شش روز طول می کشد و اما دومی به قدری طول می کشد که بیشتر کسانی که به غیبت او ایمان داشتند از اعتقاد خود بر می گردند. فقط کسانی بر اعتقاد خود استوار می مانند که یقین محکم و شناخت صحیح داشته باشند و سخنان ما بر آنها گران نباشد و تسلیم ما هل بیت باشند.) بحار الانوار، ج 51، ص 134.

4- دوران ظهوربا ظهور حضرت مهدی (عج) برکات فراوانی عاید بشریت و متدینین میشود. از جمله، آنچه حضرت سجاد (ع) فرمود:(وقتی قائم  قیام کند، خداوند رنج را از شیعیان ما دور می کند و دل های آنها را چون پاره آهن قرار می دهد و خداوند قدرت هر مرد از آنها را برابر چهل مرد قرار می دهد و آنها حاکمان زمین خواهند شد.) بحار الانوار ، ج 52، ص 364.

منبع: www.emamsajad.comوبحارالانوار

بهترین دلیل بر شجاعت و شهامت فوق العاده امام سجاد (ع) پاسخ وی به طاغوتی چون عبید الله بن زیاد ، آنگاه که دستور قتل امام را صادر کرد. امام در پاسخ وی فرمود : آیا مرا به مرگ تحدید می کنی؟ ! مگر نمی دانی که قتل شیوه و شهادت افتخار و کرامت ماست؟!

دیگر اینکه وقتی اسرای کربلا را به شام می بردند، محضر بن ثعلبین هرچه خواست گفت و امام در پاسخ او گفت: مادر محضر کسی به شروری و پستی وی نزاده است. ودیگر پاسخ امام به یزید در اوج قدرت و غرور این سلطان سفاک کیست؟ که فرمود : ای پسر معاویه و هند صخر ، جدّ بزرگوارم علی بن ابیطالب در جنگهای بدر ، احد و احزاب حضور داشت ، درحالی که بیرق رسول خدا (ص) را در دست داشت و پدر و جد تو نیز در این جنگ ها پرچم دار سپاه کفر بودند.

و باز سخنانی دیگر که خطاب به یزید فرمودند: وای بر تو ای یزید ، اگر می دانستی چه کردی و چه جنایت بزرگی مرتکب شده ای ، قطعا ًبه کوهها می گریختی و از شدت پشیمانی ، شن ها را بستر خود می ساختی ؛ پس تو را به رسوایی و پشیمانی بشارت می دهم !

زندگانی معصومان/ جلد4/ علامه محسن امین