يكي از مهم‏ترين مسؤوليت‏هاي امامت، بيان دلايل محكم بر پايه‏ي حقايق روشن جهت اثبات عقايد و اقامه‏ي براهين صادق بر مبناي معارف الهي است، تا پايه‏هاي حق استحكام يابد و بناي باطل منهدم شود. هر يك از امامان معصوم به مقتضاي شرايط زمان در اين راه بسيار كوشيده‏اند. امام سجاد عليه‏السلام نيز با اين كه در محاصره‏ي حكومت ستم‏گر اموي قرار داشت، ولي توانست با بهترين بيان و روشن‏ترين دلايل، آن‏چه را براي هدايت گمراهان و راهنمايي حقيقت‏طلبان لازم بود، آشكار كند. در اين‏جا به يك مورد اشاره مي‏شود.

عياشي نقل كرده است كه مردي خدمت امام سجاد عليه‏السلام آمد و گفت: «آيا تو علي بن حسين هستي؟» فرمود: «آري»گفت: «پدر تو كسي است كه مؤمنان را كشته است». امام فرمود: «واي بر تو! چگونه با اين قاطعيت مي‏گويي پدر من مؤمنان را كشته است؟ گفت: «به دليل گفتار خودشان. برادرانمان بر ما ظلم كردند و ما در قبال ستم‏شان با آنان جنگيديم».

امام فرمود: «واي بر تو! آيا قول خداي تعالي را نخوانده‏اي كه مي‏فرمايد: به سوي (اهل مدين) برادرشان شعيب و به سوي قوم ثمود، برادرشان صالح را فرستاديم. آيا اين پيامبران، برادران ديني قوم‏شان بودند يا از قبيله‏ي يكديگر بودند؟» آن شخص گفت: «برادران قبيله‏اي بودند». امام فرمود: «پس مي‏توان گفت (دشمنان امام حسين نيز) برادران قبيله‏اي بودند نه برادران ديني». آن مرد گفت: «خدا گره از كار تو بگشايد چنان كه عقده‏ي دل مرا گشودي».

منابع:

1ـ زندگانى امام زين‏العابدين عليه‏السلام، عبدالرزاق موسوى مقرّم، ص 437.

2ـ تفسير برهان، ج 1، ص 361.